Blogia
que sí/que no

Méchant garçon

Méchant garçon Prefab Sprout firmaron un disco de pop antológico con su nombre, y Lambchop la mejor canción de una de las dos mitades de su último disco, Aw C'mon. Aparte de eso, anuncios de coches, marcas...PArece que Steve McQueen ha tomado el relevo a Mr Dean en la representación del "hermoso rebelde con cadáver bonito".
Hace unos meses se publicaban, casi al unísono, dos libros dedicados al mito rubio: Por un lado, una biografía escrita por Miguel Juan PAyán y Ramiro Navarro, y por otro una recopilación de fotografías de William Claxton en las que el artista reúne las imágenes tomadas durante su amistad con McQueen.
Su aire insolente, sus belleza, su look atemporal y su afición por la velocidad ( aunque a diferencia de Dean no fue ésta sino un cáncer lo que acabó con él, a los 50 años) parecían ya suficientes motivos para convertirlo en carne de carpeta. No obstante, el libro de Payán y NAvarro nos da aún más: mujeriego hasta lo obsesivo, fumador compulsivo de marihuana, agresivo, amante de las armas...Todas esas características que debe reunir todo buen chico malo que se precie, y que si se une a una imagen claramente WASP, pues aún más rebelde a los ojos yanquis.
No obstante, el libro también recoje su afán de superación constante como actor y reconoce su valía. Como Dean, el hecho de convertirse en mito parece que ha restado importancia a sus interpretaciones, relagándolas a un segundo plano. Repasando su filmografía podemos apreciar un intento, cada vez más desesperado, de demostrar que era capaz de tomar esa rabia que transmitía su presencia, moldearla con cada uno de los personajes y impregnarla de una gran sensibilidad. El canto del cisne, sin duda, de estos esfuerzos fue PApillon, bella historia de amistad carcelaria dónde medía sus fuerzas con Dustin Hoffman. En el camino, dos célebres carreras, una en moto (La gran evasión) y otra en coche (Bullit), ayudaron a forjar el mito. Y, desde luego, muchas otras historias, de las que destacaría Amores con un extraño, una comedia algo amarga junto a otra integrante del sector muertos bonitos de Hollywood, NAtalie Wood.
Curioso descubrir en el libro que McQueen era uno de los asistentes previstos a una cena en chez Polanski la noche en que se presentaron unos invitados sorpresa llamados familia Manson. Una conquista de última hora le libró de la tragedia. Si fuera así, el actor hubiera se hubiera colocado cabeza de lista en el top ten de caras estampadas en camisetas. De momento, parece que no llegará a tanto. Yo por mi parte tengo una chapa, lo confieso, que algún día rescataré...

3 comentarios

topo -

jo vull una chapa de Prefab Sprout!

patri -

queremos ver la chapa!!!!

Indòmita -

Ésa mítica chapitaaaaaaaa!!!!!
Reconec que McQueen tenia algo especial, tot i que també pot ser que em deixi influenciar per l'aire llegendari que acompanya a totes aquestes figures que han mort abans d'hora.
Encara que potser millor així, que no veure com hagués acabat als 80, no?