Blogia
que sí/que no

Stand by me

Stand by me Me acuerdo de cómo me impactó en su momento la peli Cuenta conmigo. Por si alguien no se acuerda, era aquella aventurilla de un grupo de amigos preadolescentes que se pierden en el bosque para buscar a un niño desaparecido. "Nunca tuve amigos como los que se tienen a los 12 años", dice el protagonista y narrador de la historia cuando recuerda esos tiempos bastantes años más tarde.
Recuerdo cómo me emocionaba esa frase cuando era yo la que se perdía en el bosque en las excursiones con la cantimplora y el anorak, en busca de una casa con pinta de ocultar un gran misterio, y cómo nos escondíamos en la iglesia -sí, pasatiempos de los que hemos ido a coles de curas-. Todo era más natural, espontáneo, lo bueno y lo malo, los enfados y rabietas pero también los abrazos y las risas.
Han pasado bastantes años de eso y durante mucho tiempo las di por perdidas, pese a vivir en el mismo barrio. Algunas siguen estándolo. Es algo triste quedar con la hippy del grupo, la de las botas de flores y camiseta de jim morrison y descubrir que se ha vuelto una pija neurótica que no ha dejado nada de la vieja amiga. Pero ellas dos volvieron, y para quedarse, de eso estoy segura. Ahora somos un trío que se complementa y se comprende a la perfección (con permiso de mis queridas lalalas).
Han pasado mil cosas y aparentemente nada nos une: ¿qué pueden tener en común una química, una profesora de danza y una aspirante a periodista? Pues veinte años de amistad, con un pequeño y insignificante paréntesis. La espontaneidad en lo bueno y en lo malo de la infancia se quedó, porque las tres sabemos que nos conocemos demasiado, del todo, para esconder nada.
Son como un pilar en mi vida, algo con lo que siempre puedo contar. Un mal día, o uno bueno, y un mensaje o una llamada: ¿En el Toni a las 8?

4 comentarios

Barbarita -

Hola Carquinyoli al huev pachuch!
Al habla la bailarina locuela que aún no sabe muy bien qué hacer con todo. Aún lloro cada vez que lo leo. Sólo decirte que me alegro un montón de que existáis, y de teneros siempre a mi lado. Vosotras hacéis que mi vida tenga rayos de luz cuando estoy en la oscuridad más profunda.Y cuando estoy en plena luz, vosotras la pintáis con toda gama de colores. Me alegro de pequeñas de haber "aprofitat el temps" pq ahora entiendo (sí entiendo, "no, tú no entiendes!" jajaja) que quería pasar mucho rato con vosotras y no dejar pasar ni una chispa de alegría, por si acaso os perdía. Ahora ya sé seguro que siempre váis a estar aquí a mi lado. Aunque estemos en París!!! o Valéncia, jajaja! siempre estaréis conmigo. Os quiero mucho a las dos!!! a las 8 en el Toni? (podría tener otro nombre,...ya te digo!)Bb***

Gemmi -

Hola Filatto!
Al habla la Química.Que puedo decir....sin palabras me quedé.Eres fenomenal, y aunque a veces todo parece venirse abajo...sabes q hay 2 personitas que con una simple llamada acuden donde sea. Siempre habrá un eterno "en el Toni a las 8?"

patri -

Jo tb em kedo amb la frase aq d "nunca tuve amigos como los que se tienen a los 12 años", l'amistat d llavors era apassionant, era viure-ho tot amb una gran emoció com si la teva vida depengués del q estaves fent: els riures, les rabietes, els jocs...
D totes maneres, és molt maco conservar amistats d llavors i acceptar-nos després d'haver canviat i haver madurat. Aq sensació d q et coneixen completament í q saben q pensen només miran-te és bastant única.
Gràcies tb x la part q em toca ;)

Indòmita -

Gràcies per la part que em toca! No sé que fariem les unes sense les altres. Segur que tot seria molt més trist i avorrit...